تَخَ 

باب تَفَعْلُل ( تَفَعْلَلَ - یَتَفَعْلَلُ - تَفَعْلُل )

حروف اصلی: وخوی 

مضارع معلوم صیغه هفتش میشه: تَتَوَخْوَیُ : اعلال صورت میگیره میشه:

تَتَخَیٰ =» ازش امر می‌سازیم : تَخَ

جواب_کلی= صیغه هفت امر معلوم باب تَفَعْلُل

توابع

۱ - توابع لفظی : نعت - عطف بیان - تأکید - بدل - عطف نسق

۲ - توابع معنوی : مستثنیٰ - حال - تمییز 

۳ - توابع مفعولات : حال - تمییز - مستثنیٰ

در مصغر کردن مرکب مزجی .. جزء اول رو مصغر کنید.. 

به چند مثال زیر از مرکب مزجی توجه کنید????????????????????

۱- بَعَلْبَک مصغرش میشه بُعَیْلِبَک

۲- حَضْرَمَوْت مصغرش میشه حُضَیْرِمَوْت

۳- مَعْدِیْکَرِب مصغرش میشه مُعَیْدِیْکَرِب

۴- سِیْبِوَیْه مصغرش میشه سُیَیْبِوَیْه

دلیل اینکه جملات بعد نکرات میشه صفات 

۱- اینکه نکرات به جهت ابهام و نامشخص بودنشان نیاز به توصیف دارند تا اینکه مشخص بشن.

۲- اسم نکره ای که قبل از جمله اومده موصوف هست و نکره هست. و جمله هم در حکم نکره هست. پس از جهت اعراب و نکره بودن تبعیت کردند ( یکی از اقسام صفت جمله بود )

دلیل اینکه جملات بعد معارف میشه حال

۱- اینکه معارف به علت مشخص بودن نیاز به توصیف ندارند بلکه در کلام نیاز به بیان حال آنهاست زیرا حال آنهاست که متغیر و محتاج به بیان است.

- ذوالحال معرفه هست و حال نکره. 

اون اسم معرفه میشه ذوالحال. 

و جمله ای که بعد اسم معرفه اومده میشه حال. چون حال باید نکره باشه و جمله هم در حکم نکره است.

در عبارت ( لایتعلَّقُ به اَیُّ غرضٍ : هیچ غرضی به آن تعلق نمیگیرد.) واژه « اَیُّ » -که فاعل است برای "لایتعلَّقُ"-

جزو کدوم قسم از اقسام « اَیّ » می باشد!؟

معانی ( اَیّ ) :

استفهامیه و‌ محکیه، شرطیه، موصوله، وصلیه، کمالیه .

أیّ محکیه همون أیّ استفهامیه هست که برای حکایت میاد.

کتاب مبادی العربیة درس ( الحکایة ) صفحه ۳۵۰

۲۸۸ . للحکایة لفظتان و هما « مَن و أیّ » استفهامیتان.

جزء هیچکدوم از معانی أیّ نیست.

اگر این أیّ در کلام مثبت به کار برده بشه به معنی ( هر ) یا ( همه ) است. که نقطه مقابل این معنی ( یعنی در کلام منفی ) به معنی ( هیچ ) است.

مثال برای این که أیّ در کلام مثبت به کار برده شده

علیٰ أیّ حالٍ ... ( در هر حال... )

فی أیّ صورةٍ ... ( در هر صورت... )

یا اَیُّها الْاِنسان! ما غَرَّکَ بربّک الکریم؟! الّذی خَلَقَکَ فَسَوّاکَ فَعَدَلَکَ؛ فی اَیِّ صورةٍ ما شاءَ رَکَّبَکَ"(انفطار/٨-۶).

(فی اَیِّ صورةٍ ما شاءَ رَکَّبَکَ ) یعنی خداوند، به هر صورتی که خواست،تو را شکل داد و پدیدار ساخت.

فرق بین حال و نعت؟!

اطلاق و تقیید: حال و نعت هر دو دلالت بر معنایی در صاحبان خود می کنند، أما نعت همان طور که در تعریف آن آورده اند مطلق می باشد در مقابل حالِ مقیّد، چرا که «حال» معنایی را در ذوالحال می رساند، مقیّد به زمان عامل. مانند: «مررت بزیدٍ ضارباً» یعنی در هنگام مرور من از کنار زید، مشغول به عمل ضرب بود، امّا در مثال: «مررت بزیدٍ الضارب» این مطلب را نمی رساند بلکه مطلب گوینده این است که زید زمان هایی دارای صفت ضرب می باشد و ممکن است در هنگام مرور من از کنار او مشغول این عمل هم نبوده باشد (یوسف حسن عمر، 1978 م: 2/284)

فرق های عطف بیان و نعت چیست؟

نعت مشتق یا مؤول به مشتق است ولی عطف بیان جامده یا به منزله جامد.

صفت دلالت می‌کنه بر احوال موصوف و عطف بیان دلالت می‌کنه بر ذات متبوع.

بدائة_النحو

راه تشخیص علم شخص و علم جنس چیست!؟

پاسخ

راه تشخیص شون همون کلی و جزئی منطق هست.

علم شخص : جزئی منطقی

مثل زید که جزئی هست و فاقد افراد هست.

علم جنس : کلی منطقی

مثل اسامه که برای مطلق شیر هست و واجد افراد هست.

نکته در تکنیک های ترجمه ای :

کلمات کلیدی

إن : اگر 

لَو : اگر 

أبداً : هرگز 

لَن : هرگز 

هناک : وسط جمله به معنی آنجا 

هناک : اول جمله به معنی وجود دارد 

لیس هناک : وجود ندارد 

عندی : وسط جمله به معنی نزد من 

عندی : اول جمله به معنی دارم 

لی : وسط جمله به معنی برای من 

لی : اول جمله به معنی دارم

از اصطلاحات استعمال شده در کتب سنتی، دو عبارت «کما قلنا» و «لما قلنا» است.

 کما قلنا: اشاره دارد به کلامی که سابقا ذکر شده و علت همراهش نبوداست.

 لما قلنا: اشاره دارد به کلامی که سابقا ذکر شده و علتش هم ذکر شده است.

 کما مرّ و لما مرّ هم همین گونه اند.

عن بعض المعاصرین مع تصرف.